albanien.ch Forum

Dashuria është e verbër, por në botën e dashurisë edhe nata më e errët është e ndritur me diell.

Dashuria nuk ka moshë. Ajo lind vazhdimisht.

Oj Botë, kur vdes, në heshtjen tënde ruaje vetëm një fjalë për mua: "Kam dashuruar".

Ai që të detyron të lëshosh lot, ai edhe të do.

Kur një njeri i vetëm e arrinë plotësinë e dashurisë, ai zhduk urrejtjen e milliona njerëzve.

Malli për atdhe

Ndër njikto vende për bukuri,
dhen' tem i shuemi jam tuj dishrue;
Nqytete t'hueja, porsi n'shkreti
rri tuj gjimue.

A e bukur fusha kur çil prendvera,
lulzim ka kopshti kur lulet dalin;
E drandofilles ndër fushë tret era
e përte malin.

Por gjith' kto t'mira ngushëllim nuk m'apin;
Për atdhe temin zemra po m'shkrihet;
Njatje' kur mendja lëshon ndonjëherë vrapin,
shendi i përtrihet.

Ndër lisa t'pyjeve, bylbyl, tuj këndue,
për çerdhe tande po ban ankime;
Mue, i mjerë bylbyli, po m'përngjan mue
me kto dertime.

Sa herë nën hije t'njifarë çinarit,
afër nji kronit që i shkon përbri,
për vend mendohem, ku ndodha s'parit,
n'vaj tuj u shkri.

E pves tuj kjamun erën e kronin,
për fush' e male ku mendja m'vret;
Por tuj rjedh' uji, si e ka zakonin,
gjimon e s'flet.

Prej majës s'malit shikoj larg fushën,
kah di se a fisi që jetën m'fali;
Po prej trishtimit me lot' syt' m'mbushen,
e s'mund t'i ndali.

O bjeshk', o male, fusha t'bekueme,
ku vetë herherna për shëti shkoshe,
o Marajnaji, o Buen' e mbëlueme,
me bimë gjelbroshe.

Kur kam me u g'zue? Ndër njato kësolla,
ma e pagjt' e kandshme m'u dukte jeta,
ndër dhena t'hueja, ku mbrapa u solla,
veç trishtim gjeta.

Na dha ne t'shkretve vetë perëndija,
mallin m'u pamun, me ndejë n'nji votër,
grueja me t'shoqin, prindën fëmija,
e vllau me motër.

... Niaj zemër nierit nuk ka udhtimin,
për mirakande merr me u bëgatue;
Larg teje, o Shqype, kush lyp gjallimin,
po, do mallkue.

Do vorre t'reja ndodhë që m'kallzojnë,
ndoshta tuj kjamun prej dhimbet gjindja:
Njitu, do t'm'flasin t'rrijn e pushojnë,
vllaznit e prindja.

O prind, o vllazën! Te 'j vorr me jue,
e gjall' e i dekun unë do t'rri;
Sado n'gjuhë teme kan' me m'urue:
"Dritë pastë n'lumni".

Ndre Mjeda (Kremona 1888)

Fjalë të urta nga Naim Frashëri


*Trupi shëndoshet me të punuar,
mendja ndritohet me të mësuar *

* Pa pasur dituri
s'thuhet njeriu njeri *

* Zëre të vërtetën,
të trashëgosh jetën *

* Mos i bëj njeriu në jetë
gjë që s'do ta pësosh vetë *

* Mos gënje se të mësojnë,
po pastaj më s'të besojnë *

* Gjuha është thikë e mprehtë,
plagë e saj nuk është e lehtë,
shumë njerëz gjuha mundon,
ca të tjerë i turpëron *

* Dhe të të falin kamin e jetës
mos thuaj kurrë veç të vërtetën *

hajdari me delme, nisur per sharr

ne midis rugges, i kujtohet se ka harru buken

e shef nji lis qurshi, i bjen me gurr lisit

qurshiat bijn ne tok, dhe aj ja nis me hanger..

hajdari me bark t`plot qohet, i pshurrat ato qka nuk i ka hanger dhe e vazdhon rrugen.

mas disa ore, kthehet hajdari me delme nga sharri..

apet barki lyp me hanger, nalet te lisi me Qurshia,dhe thot "ahhh, ket qurshi se kam pshurr...as ket...as ket..."


e i han krejt qurshiat...


"mus luj kur ki teper"

Femra edhe burrat e shtetit i ka rrezu(lexo: jane ul ne gju para saj- i kane shit me ka krejt)

PELLASGET - SHQIPETARET

Ishte një ditë
Që pellasgjitë
Posi një dritë
Mbuluan dhenë
Duall ng'Asia
si mizëria
Dhe me ania
E hodhnë denë.
Pas pak herë,
Duke përzjerë
Ca me të tjerë,
Bënë elinët,
Dhe duke ndarë
Syresh një farë,
Si ka të ngjarë
Bëri llatinët.
Edhe të tjerët
E më të ndjerët,
Të papërzjerët.
Pellasgjinj mbenë
Maqedhoninjtë
E ilirinjtë
E mollosinjtë,
Gjith' ata qenë.
Dhe ata janë
Prindëritë tanë.
Pastaj na thanë
Na shqipëtarë
mundim të themi
Ne ata jemi,
Si dhe shtyparë,
Thot' Horodoti,
Në Tomor zoti
Shtëpi qëmoti
Kishte Dhodhonë
Eshtë m'e vjetër
Nga ç'do tjetër,
Shumë më tepër,
Kjo gjuha jonë.
Ne kurdoherë
Burra të ndjerë
Edhe të vlerë
Jemi treguar;
Me Grekërinë
Dhe me Persinë
Me gjith' Asinë.
Kemi lëftuar.
Me Lekën vamë,
Muntmë Daranë,
Datën i dhamë
Gjithë Asisë
Burr' u dëftyem
Të gjithë i thyem,
Përmbys e kthyem
Fron e Persisë.
Të tërë dhenë,
Den' e Sterenë,
Sa kombe qenë
Në këmb i vumë
Dhe mbretuam
Kudo që shkuam,
Tek do lëftuam,
Vëndin e zumë.
Me Pirron vamë
Romës i ramë,
LLatint' i vramë
E i tmeruam;
Me Skëndërbenë
Tyrqve sa qenë
U dhamë dhenë
Dhe i dëbuam.
Kush i goditi
Posi petriti
E i cfiliti
Tyrqit barbarët?
Bota s'kuxonte,
Po kush lëftonte?
Ne Shqipëtarët.
Pastaj' u ndruam,
Se s'kupëtuam
Dhe nuk e çmuam
Të mirën tënë
Gjaknë për bot
ë E derthmë kotë,
Njeri ç'të thotë?
Nuk ishte thënë!
Mbajtmë Tyrqinë,
Ngjallmë Greqinë,
Ndihm' Italinë.
Po Shqipërinë?
Pse s'u munduam?
Për kë lëftuam?
Neve ç'fituam?
Ç'kemi tanimë?

PRANVERA (shkruar nga Naim Frashëri)

... Shiu tashmë kish pushuar. Ta kish ënda të shikoje ngjyrën e kaltër e shumë të bukur të qiellit. Aty-këtu, ca re si elefantë të nfarkuar kapul me pambuk endeshin ngadalë nga një horizont në tjetrin duke i dhënë pamjes një hieshi më vete. Aq shumë afër dheut dukej qielli, sa retë e dendura e të bardha si pambuk në lëvizje binin mbi majat e sukavet dhe të pemëvet, bëheshin copë-copë dhe dukej sikur qëndronte në vend. Toka, e çelur nga gëzimi, po fitonte sërishmi freskinë e saj nën afshin jetëdhënës të diellit dhe nën dritën e tij të bukur. Nga dheu i ujshëm dilte një avull që shkonte drejt nga qielli. Era që frynte lehtë bënte të fërfëllenin vetëm gjethet, pa trazuar fare degët. Duke parë se do të shpëtonte nga dora mizore e dimrit, toka po priste gjithë gaz pranverën dhe po ndodhej pranë në të gjitha ndryshimet e mëdha të natyrës. Me një fjalë, Tokë e Qiell po nënqeshnin të gëzuar.

Dëshira e vërtetë e Shqiptarëve

- Pjesë nga poema -

" Dëshira e vërtetë e shqiptarëve "
u shkrua greqisht dhe u botua më 1886. Në këtë poemë poeti flet për lashtësinë e popuulit tonë, për autoksinë e tij dhe për vetitë e rralla që ka trashëguar dhe mban shqiptari, për traditat e tij të lavdishme. Poema u përkthye në shqip nga poeti Pano Çuka.

O ju bijt e mëmëdheut, ju o atdhetarë trima,
luftëtarë të dëgjuar edhe po kaq të urtë,
të bashkuar si vëllezër neve jemi kurdoherë,
krahë të vendit të shtrenjtë edhe besnikë ndaj kombit.
Dhe kështu lipset të jemi, si përherë të bashkuar,
ca më shumë sot që tirani mezi mbahet në këmbë,
ne duhet edhe më fort që të lidhemi të gjithë,
për qëllimin tonë të shtrenjtë, në emrin e lirisë...
Të dëgjuar, të lavdishëm, ju, o bij të Skëndërbeut,
të atij burri të vërtetë, që botë shok s'ka pasur,
trima, shpresa dhe guximi kurdoherë të na prijnë
dhe të gjithë me një mendje të bëjmë detyrën tonë.
Ne pellazgë kemi lerë para se të lindte hëna,
kur Adami nuk ka qenë veçse ujë dhe pluhur,
dhe të parët tanë s'ishin vetëm baballarë popujsh,
porse ishin baballarë dhe të vetë perëndive.
Motit gjuha jonë e dlirë, gjuha jonë e pavdekshme,
e kulluara, e kthjellta, mahniti dhe perënditë.
Askush se mohon në botë famën e të parëve tanë
dhe punëzat e shkëlqyera ua dëshmon historia.

Dikur në Azinë e largët si shqiponja fluturuan
edhe fronin e Dariut e përmbysën ata trima,
duke thyer në betejat ç'qenë persianë barbarë,
dhe qytetërimin mbarë, e shpëtuan nga rreziku...

O sa kombe janë zhdukur si të qenë gjethe vjeshte,
dhe sa kombe kanë lindur prej të tyreve rrënoja.
Kurrë në shekuj kombi ynë s'ka ndryshuar dhe siç qenë
ashtu mbetën vetijat, gjuha, doket e zakonet,
shqiptari është siç ishte në fillim, i pandryshuar.

Kurrë dyndjet e të huajve s'arritën të shkatërrojnë
kombin tonë, sa gjuhën tonë dhe shqiptarët s'i ndryshuan
kombësinë dhe zakonet e mënyrën e jetesës,
veshur përherë me hekur, kordhëtarë ndër beteja,
ishin gati dhe të vdesin për Shqipërinë, mëmën tonë.
Askush nuk ka mundur kurrë që ta verë nën këmbë
shqiptarin e dëgjuar, këtë heroin e botës.
Në kohë paqe, i butë si qengj është shqiptari,
por në luftrat e betejat si luan i tmerrshëm bëhet.
Kur hordhi bishash të egra, që erdhën nga larg, nga Lindja,
kundër botës u lëshuan edhe vendet po shkretonin,
që të gjitha mbretëritë edhe kombet u tmerruan.

Një komb i guximshëm, një komb trim, i papërkulur
u rreshtua para tyre edhe më t'u kalli dërmën,
përsëri duke shpëtuar nga rreziqe të llahtarshme
perëndimin që s'ia diti, të pabesën Evropë.

...

@egnatia shumë e bukur tema dhe përbrësit e saj

Nje gjeagjëze më kujtohet :


Për shkakun tënd të vrava ty, gjaku yt ishte gjaku im ?

Fan.s. Noli e preferuara ime

Arratisur, syrgjynosur,
Rraskapitur dhe katosur
Po vajtonj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.
Ku e lam' e ku na mbeti,
Vaj-vatani e mjer mileti,
Anës detit i palarë,
Anës dritës i paparë,
Pranë sofrës i pangrënë,
Pranë dijes i panxënë,
Lakuriq dhe i dregosur,
Trup e shpirt i sakatosur.


Se ç'e shempnë derbederët,
Mercenarët dhe bejlerët,
Se ç'e shtypnë jabanxhinjtë,
Se ç'e shtrythnë fajdexhinjtë,
Se ç'e pren' e se ç'e vranë,
Ç'e shkretuan anembanë,
Nënë thundrën e përdhunës
Anës Vjosës, anës Bunës.


Çirem, digjem i vrerosur,
Sakatosur, çarmatosur,
As i gjall', as i varrosur,
Pres një shenj' e pres një dritë,
Pres me vjet' e pres me ditë,
Se ç'u tera, se ç'u mpaka,
Se ç'u çora, se ç'u mplaka,
Lark prej vatrës dhe prej punës,
Anës Rinit, anës Tunës.
Çakërdisur, batërdisur,
Përpëlitur dhe zalisur,
ËndËronj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.


Dhe një zë vengon nga lumi,
Më buçet, më zgjon nga gjumi,
Se mileti po gatitet,
Se tirani lebetitet,
Se pëlcet, kërcet furtuna,
Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini,
Dridhet beu dhe zengjini,
Se pas vdekjes ndriti jeta
Dhe kudo gjëmon trumbeta.
Ngrehuni dhe bjeruni,
Korini dhe shtypini,
Katundar' e punëtorë,
Që nga Shkodra gjer në Vlorë!


Ky ilaç e ky kushtrim
më bën djal' e më bën trim,
më jep forc' e më jep shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.
Se pas dimrit vjen një verë,
që do kthehemi njëherë,
pranë vatrës, pranë punës,
Anës Vjosës, anës Bunës.


Arratisur, syrgjynosur,
Raskapitur e katosur,
brohoras me bes' e shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.

Denisa* hat geschrieben:@egnatia shumë e bukur tema dhe përbrësit e saj

Nje gjeagjëze më kujtohet :


Për shkakun tënd të vrava ty, gjaku yt ishte gjaku im ?

Ka kohë që nuk kam shkruajtur tek kjo temë, por do të ishte shumë bukur të shkruanin dhe të tjerë. Pasuria e folklorit shqiptar nuk ka të mbaruar.

Më duhet të mendohem për këtë gjeagjezën tënde...

Të përshëndes,
egnatia

Po ska gjë se shkruajmë ne, unë do vras mëndjen tani

Po të lë kohë të mendohesh Ndëkohë shkruaj ti ndonje gjeagjëz.

Fjalë të urta popullore, nuk e di a i ke përmendur ti këtu apo jo :

Kur të vijnë mënd nuk ti hanë as qënt

Ske çi bën gomarit , i bie samarit

Përmënd qenin bëj gati shkopin

Njëra dore lan tjetrën , të dyja lajnë fytyrën

Qesh mirë ai që qesh i fundit

Mali me malin nuk puqen, njëriu me njëriun po

Trim i madh me shokë shumë

Dardha e ka bishtin mbrapa

Fshati qe duket nuk do kallauz

I joti mishin ta ha por kockën ta ruan

Denisa* hat geschrieben: Për shkakun tënd të vrava ty, gjaku yt ishte gjaku im ?

Mos është mushkonja ose çimka?



- Kur ai të mungon,
punët në fund nuk i çon...


- Përpara se të më hani,
do t'ju bëj njëherë të qani...

Po mushkonja

Përpara se të më hani,
do t'ju bëj njëherë të qani...

Qepa?

Po, qepa.

Çmendina me portë hapur

Po ikni, po shkoni, po na lini,
duke menduar:"Përgjithmonë".
Nga ky dhe që ishte juaji, joni,
që është çmendina jonë.
Çmendina jonë e dashur, mallëngjyese
me kafkat shqyese.

O të çmendurit e mi të shtrenjtë,
sa ju dua,
megjithëse kurrë s'ju flas,
megjithëse kurrë s'më flisni
dhe dot s'ju duroj
dhe dot s'më duroni.
Por ky është rit:
ne nuk e shohim në sy njëri-tjetrin
për pa u urryer,
dhe ky është shkak
për t'u dashur gjer në çmendim,
duke buzëqeshur ekzaltisht,
ndërsa në faqe
lotët na rrjedhin,
lotët.

Bashkëvuajtësit e mi
që ikni mërgueshëm,
të çmendinës sonë unikale,
me sy të fiksuar
pas një ideje të vetme,
oh, vetëm pas një ideje të vetme,
që askurrë s'u pa, s'u gjend askund
dhe s'di ndonjëherë në ka për t'u gjetur.

Shpërndahuni, ikni, tretuni.
Vend më vend, shtet më shtet...
Oh, çfarë piskame pisket
nga çmendia jonë
në orën e vonë të perëndimit,
kur malli e mer për bijtë në Perëndim...

Ç'trishtim!
Mure të rrjepur... Mure që gjithmonë
kufizojnë horizontin
për të lënë një qiell pa fund përsipër.

Aty pas mesnate dënesjet mbarojnë,
dikush me vete po flet:
Sidoqoftë shqiptarit,
kudo që të ndodhë,
i mjafton marrëzia e vet...



Asgjësë tërësore

Unë i takoj asgjësë tërësore
në të cilën rri e fshehur mundësia.
Unë i dhuroj mundësisë gjithë mundimin
dhe verbtas i besoj, verbtas.
Oh, të mundësh të mundësh-
kaq e gjitha, dhe eternalja
s'di të ketë tjetër lakmi.
Ty të përkas, tërësore asgjësi
ku rri e fshehur mundësia e kryerjes
dhe hiçi mrekulloz i përkryerjes...
Të mund të duash-
është më shumë se dashuria.
Të jetë e mundur,
e mundur...



...

Gjuha shqype

(Fort të ndershmit zotni Gustav Meyer-it)


Përmbi za që lëshon bylbyli
Gjuha shqype m'shungullon;
përmbi erë që nep zymbyli
pa da zemrën ma ngushllon.

Ndër komb tjerë, ndër dhena tjera
ku e shkoj jetën tash sa mot,
veç për ty m'rreh zemra e mjera
e veç prej mallit derdhi lot.

Njkto gjuhë që jam tuj ndie
janë të bukra me themel;
por prap kjo, si diell pa hije
për mue t'tanave ju del.

Edhe zogu kërkon lisin
mbi shpi t'artë ku rri me mbret;
e shtegtari dishron fisin
përmbi vend që s'asht i vet.

O Shqypni, e mjerë Shqypnia,
plot me burra e trima plot
ti'j dit' ishe; por lumnia
që ke pasun nuk a sot.

Nën njat tokë që ta shkel kamba
zan e t'moçmëve vështro
për bij t'tashëm, porsi e ama
e t'koritunve, gjimo.

Nam e za, që kishe, t'treti
e veç turpi e marrja t'mbëloi;
për lumni veç kore t'mbeti
qysh se fara e mirë mbaroi.

Por gazmo ndër gjith' kto t'vshtrira
përse ende s'harrove krejt;
diçka t'mbet ndër ato t'mira
mbas dy mij' e ma shum vjet.

T'ka mbet gjuha që po ndihet
n'fush e n'mal që ti zotnon;
gjith' ku hija jote shtrihet,
ku shqyptari zanë e lëshon.

Prej Tivarit e n'Preveze
nji a gjuha e kombi nji,
ku lëshon dielli jato rreze
që veç toka jote e di.

Ku n'breg t'Cemit rritet trimi
me zbardhë, Shqype, zanin tand,
e ku Drinit a burimi
që shpërndahet kand e kand.

Gegë e Toskë, Malci jallia
jan' nji komb, m'u da s'duron:
Fund e majë nji a Shqypnia,
e nji gjuhë t'gjith' na bashkon.

Kjoft mallkue kush qet ngatrrime
ndër kta vllazën shoq me shoq:
Kush e ndan me fjal' e shkrime
ça natyra vetë përpoq.

Por me gjuhë kaq t'moçme e mjera
si 'i bij' kje pa prind mbet;
Për t'huej t'mbajshin dhenat tjera,
s't'kishte kush për motër t'vet.

Kur nji burrë u çue n'Austri
e me sy gjithkun t'kërkoi;
Gustav Majer-i asht emni i tij,
emni i burrit që t'madhnoi.

Porsi dielli tuj flakue
shpërndan terrin që na mbëlon,
njashtu Majeri tuj kërkue
kah ke dalë po ta difton.

T'difton motrat, t'difton fisin
nëpër shekuj fluturim,
t'çon njatje ku luftnat krisin,
ku e kap' Roma e Iliri shqim.

Njikto t'thot' (e di s'e dishe)
janë t'bijt' t'tu që pate mot;
Këta janë burrat që 'j ditë kishe,
emnit tand me i dalun zot.

Nën qytet që ma vonë çili
Kombi yt luftar ma pak,
ku ish mbret atbotë Bardili,
shum' anmiku derdhi gjak.

E njat tokë që je tuj gëzue
e ke xan tash sa mij' vjet.
Shqyptaria që mbet mbëlue
sot nën dhe, edhe shqyp flet.

Flet me rrasa, flet me sende
ku lumnin' e vet e shkroi;
Por kurrkush s'i di këto vende,
e harrim t'tana i mbëloi.

Por gjithnji nën kambë po ndihen
burrat t'tu që toka i mbëlon;
E nën dhe kocijt përzihen
si 'j arë grun' kur era lëshon.

Do m'u çue e gjith' për s'mbarit
me u pri nipave mbi nji cak;
Don me t'ba si kenë s'parit
T'nderës me kapë T'lumnueshmin prak.

Kremona, dhjetor, 1892

Nderoni pleqninë


Vesh' me t'arta e zhele t'shkreta
Nderen plaku e meriton;
Dhun' e kore, po i shkoft' jeta
Faqeziut që s'e nderon.

Mendelehti


Ai që vetëm beson shka shef e i thonë,
Mendelehtë do thirrë gjithmonë.
Ai që kurrgja s'beson pa prekë, pa ndi,
Edhe ai ndër t'marrë do shti.

Ka dikush nje tekst per jeten e Kamber Loshit?


kenga e famshe e dervish shaqes (e kam njoftu djalin shpendin, ish tu punu ne ndertimari ne zvicer, ish plak edhe tu punu ne ndertimari )

http://www.youtube.com/watch?v=vgWeVPIrXwQ

kamber losh o kamber sejdia
o qou bre djal t'ka rrethu serbia
po pisket o kamber sejdia
delni shok o tu qershija
o delni shok o tu qershija
bini djem se u vra fazlija
naqallniki o po qon fjale
ti kamber o koke budalle
o ai prefekti fjal o ka que
kamber loshit e me u dorzue
tri sereq o t'kem rathue
me pase kraht o me fluturue
e me pas kraht o me fluturue
prej *vrelices* smunesh me pshtue
kamber loshi o po qon fjale
ty prefekt mos t'kofsha fale
nuk t'bi n'dore edhe sa t'jom gjalle
per pa m'vra mu *zjarrin n'qafe*
po bo *mahxharri/xhanarri* o haj medet
kane liftu tri dite e tri nete
nja tri dite edhe kane liftue
kamber loshi osht varrue
shokve t'vet e nau ka kallxue
qonu shoku ju n'mujshi me pshtue
forte kamber o osht vorrue
pune e madhe nuk muj vi me jue
jon bo gati o shoket jone dale
thrret kamberi o more murate
e merre vlla o ket sahate
merr sahatin merre kutin
o merr sahatin merre kutin
mo kamberi jo duhan nuk pine
merr vlla cka ti kome dhone
mo kamber jo ne gjyks spo i none
jon bo gati o tone jone dale
o don velika o me u kalle flake
qyq e vetun ne kolib o nale
kur e bon o zoti o sabahe
naqallniki a pet po qon fjale
o kamber forte koke budalle
pse pe i merr edhe vllaznit n'qafe
mu tash topat :-) m'kane ardhe
po du ushtrin me ta kalle flake
o kalle flake more qitja timin

kalle flake e qitja timin
o sa t'jome gjalle s'ta japi dorzimin