Zhuljeta hat geschrieben:Wer weiß, wann sich das mal ändern wird....
Es ist doch echt nicht möglich, daß sich auch Jahre nach dem Bürgerkrieg andauernd immer noch solche Dinge abspielen! Wir hören andauernd von irgendwelchen Bombenanschlägen auf irgendwelche LEute in Tropoja, und meist werden eh nur die Unschuldigen getroffen. Vielleicht ändert sich ja bald mal was durch BErisha, wenn vielleicht auch mehr für die MEnschen in Noralbanien getan wird....
In Tropoje gibt es auch direkt Bomben Anschläge gegen Dritte. Was mich langsam wundert, das niemand dem Treiben des Haklaj Clans dort ein Ende setzt. Immerhin steht dort auch das Heimat Haus von Salih Berisha.
In Albanischer Sprache, aber hier die neuesten Details.
Faqja 3 - FAQE E PARE
Shkurt 10, 106
Pengmarrësi pranon se ikën nga Kukësi për t’i shpëtuar hakmarrjes
“Pse u nisëm me çantat me bomba për Tiranë”
Rrëfimi i plotë i Rifatit nga qelia
TIRANE
Nuk donim të grabitnim autobusin, donim vetëm të iknim nga Kukësi... Por ai postblloku në Fan na i prishi planet...”. Një ditë pas tragjedisë së rrëmbimit të autobusit me pasagjerë, skenës së përgjakshme të luftës me policinë me dy të vrarë dhe 8 të plagosur, dy vëllezërve Rifat dhe Ramiz Onuzi nuk u ka mbetur tjetër veç të tregojnë arsyet e kësaj çmendurie. Tashmë pas hekurave ata kanë pretenduar se nuk kishin për qëllim grabitjen apo marrjen peng të autobusit. Alibia e dy rrëmbyesve është një ikje nga Kukësi për arsye të një konflikti, i cili sipas tyre mund t’u kushtonte jetën. Gazeta ka siguruar rrëfimin e Rifatit, i cili gjendet aktualisht në qelitë e izolimit të Drejtorisë së Policisë së Tiranës.
Ku i hipët autobusit?
Në stacionin e parë pas agjensisë së Kukësit, i kemi bërë me shenjë shoferit dhe jemi ngjitur në të. I thamë se donim të shkonim në Tiranë dhe gjetëm vend në sediljet e mesit të autobusit.
Kishit armë me vete?
Kishim “pushkën njëzetëshe” dhe dy granata në çantën sportive, të cilën nuk e futëm në bagazh, por e mbajtëm me vete. I kemi patur qysh në kohën e hapjes së depove.
Pse hipët të armatosur në autobus?
Në fshatin Nangë ne kemi një konflikt për punën e një toke në Kukës dhe i ruhemi një hakmarrjeje. Kundërshtari ynë është kryeplak dhe njihet si njeri që ka lekë dhe një farë pushteti në zonë, ndaj donim të largoheshim nga Kukësi. Prandaj u nisëm për në Tiranë, kurse armët na duheshin. Gjatë të gjithë kësaj kohe i kemi mbajtur me vete... Nuk donim të grabitnim kënd. Po ta kishim dashur një gjë të tillë do e kishim bërë në zonat e thella. Pastaj ne na njihnin një pjesë e mirë e pasagjerëve, nuk mund të bënim një gjë të tillë aq hapur, pa maska.
Kur nuk donit të lëndonit njëri, atëherë pse qëlluat policët?
Nuk e kishim menduar një gjë të tillë, por shoferi na tradhtoi. Ai zbriti nga autobusi dhe u tregoi policëve të patrullës në Karburantin e Tomës për ne. Ishim të armatosur dhe kishim frikë se mos na vrisnin. Unë kapa granatën dhe doja t’i trembja policët. Pashë njërin nga policët që m’u afrua dhe e lëshova granatën. Në atë çast pashë një polic tjetër që vinte drejt nesh. Nuk zgjati as disa sekonda dhe Ramizi që kishte nxjerrë pushkën qëlloi mbi policin që po vinte. Në atë kohë shpërtheu dhe granata. Nuk i mbaj mend sesa vetë u qëlluan, por dy policët i pashë që ishin rrëzuar në tokë. Edhe Ramizit i rridhte gjak nga shpatulla. Nuk kishim rrugëdalje tjetër. Kemi ecur sa të mundnim me autobus, por e dinim që nuk kishim shpëtim. Kur pamë kamionin që na kishte bllokuar rrugën, e kuptuam që aty ishte dhe fundi ynë.
Çfarë ndodhi më pas?
Ajo që ishte bërë nuk mund të zhbëhej më. U munduam të mblidhnim mendjen dhe të shikonim një mundësi për të dalë nga kjo situatë. Policisë i kërkuam një marrëveshje, por e pamë që nuk kishim asgjë në këmbim. Ishte e kotë çfarëdo tentative tjetër për të ikur. Ramizit vazhdonte t’i dilte gjak nga krahu. Aty vendosëm që ai të dorëzohej. Kishim frikë se do të na qëllonin, por Ramizi kishte nevojë për mjek. Kam ndenjur i strukur në sedilje duke parë Ramizin të dilte dhe kam qëndruar në ankth nga frika e të shtënave të policisë që mund t’i merrnin jetën atij. Nuk mundesha të dilja. E dija që pas asaj dere më priste procesi apo më keq, edhe plumbi.
Si vendosët të dorëzoheshit?
Nuk mu duk se kisha mundësi tjetër. RENEA mund të ndërhynte nga momenti në moment dhe kisha frikë. Kisha vrarë një polic dhe i trembesha faktit që ata do të qëllonin pa paralajmërim ndaj meje. Pashë se isha bërë me gjak dhe mendova se duke më kujtuar të plagosur apo si peng, nuk do të qëllonin. Nxora dorën dhe i lajmërova për dorëzimin tim...
Masakra
Rifat Onuzi ka pranuar se ishte ai që hodhi grantën në drejtim të policëve të patrullës. Dhe në të njëjtin moment i vëllai Ramizi ka qëlluar me armë policin Fran Kaçorri. Shpërthimi i granatës, veç vrasjes së pasagjerit Mefail Spahiu, plagosjes së policit Nikollë Gjikola, kishte plagosur në shpatull edhe Ramizin.
Beleidigungen sind die Argumente jener, die über keine Argumente verfügen.
Jean-Jacques Rousseau, Schweizer Philosoph, 1712-1778
Gruss lupo